Sevgili Ersan Esen, 1 Nisan 2016 yılında AVM’den kendisini boşluğa bırakarak yaşamına son vermişti.

Yakından tanıdığım, ‘dostum, arkadaşım’ olan ilk intihar vakasıydı.

Hem de tanıdığım insanlar arasında, intihar etme ihtimali olan belki de son insandı, Ersan Esen.

Güler yüzlüydü, bilgili ve donanımlıydı, Makine Mühendisiydi, sanatçıydı, duyarlıydı, yakından tanıyanlar O’nu vurdumduymaz, ‘rahat’ biri olarak tanırdı ama işte canına kıydı, 2 yıl önce…

Ersan’ın kaybettikten sonra intiharlar daha çok ilgimi çekmiş ve o dönemde öğrenmişti, Türkiye’de yılda 4 bine yakın insanın intihar ettiğini.

Ve son 10 günde Gebze’de tam 4 kişinin intihar haberini yaptık.

Cebrail Karadaş Hüseyin Demir İş Merkezi’nden kendini boşluğa bırakarak yaşamına son verdi, yaşı daha 41’di.

Mert K. Henüz 15 yaşında lise öğrencisi idi, boş bir arazide canını kıymış olarak bulundu.

Hülya Uğuz 31 yaşında, bir çocuk annesi Gebze Osman Yılmaz’da ki evinde canına kıydı.

Mehmet Ayar, 20 yaşında genç bir delikanlının canına kıydığı haberini yaptık son olarak.

10 günde, 4 kişi intihar ederek yaşamına son verdi.

Bir insanın canına kıyacak noktaya gelmesinin nedeni mutlaka bir başka insandır.

Toplumsal olaylarında etkileri var mutlaka; mesela Dünya’nın en mutsuz insanları olduğumuz gibi bir gerçek.

İntihara ilişkin en doğru değerlendirmelerden birisidir, “İntihar geçici sorunların, kalıcı çözümüdür”

Mutlaka o an terk eden sevgiliye karşı duyduğunuz öfke, hırs yada en yüksek olasılıkla kalbinizde ki aşk etkisi sizi esir etmiştir, sağlıklı düşünemiyorsunuzdur.

Bu süreci az sancılı atlatanlar, daha sonra başka birinde ‘gerçek aşkı’ bulduğunu düşünmüştür, hele ki 20’li yaşlarda.

Yada ekonomik sıkıntılar veya diğer etkenler, bir süre sonra hepsi geride kalmış olacak sorunlar.

Son 10 günde üst üste gelen bu intihar vakaları bana Ersan’ı hatırlattı ve yaşantımda tanıdığım en son intihar etme ihtimali olan dostumuzu toprağa koyduk.

Çevremize biraz daha dikkatli gözlerle bakmalı ve biraz daha fazla iletişim kurmalıyız diye düşünüyorum.

İlişkilerin arttığı, aşkların tükendiği…

Uzaya çıkıp ama komşuluğu unuttuğumuz…

Büyük evlerde küçük aileler olarak yaşadığımız…

Kazançların artıp,. Huzurun kaybolduğu...

Bilgiye ulaşırken aklı devreden çıkardığımız….

Sanal arkadaşlıkların hızla çoğalıp, gerçek arkadaşlıkların rafa kalktığı..

İnsanlar artarken, insanlığın azaldığı…

Bir dönemden geçiyoruz.

Böylesi dönemlerde gerçek dostluklara ve birbirimizi fark etmemize daha çok ihtiyacımız var.

Yalnızlaşmamıza izin vermeyelim.

Bize vaat edilmiş bu hayatı yaşarken mutsuz olmak için bahaneler aramak yerine mutlu olacak sebepler bulalım.

Nefes alıyorsak hala umut vardır ve sorun her ne ise mutlaka bir çözümü de vardır.