Üniversitede iken sürekli olarak duyduğum bilhassa Erasmus öğrenci değişim programları vasıtası ile konservatuvarımıza gelen öğrencilerin söylemlerinden hatırladığım bir cümle var. ‘’ Kültürler arası diyalog’’

Bu kelam için nice gayretler sarf edildi nice insanlar yola düştü ve nice harcamalar yapıldı. Ancak memleketimizin bin yıllardır aktarılarak ve nesillerin tecrübelerinden damıtılmış olan Anadolu mirası, mevcut neslin gündemine aldığı, üzerine emek yürüttüğü konuların başında olmaktan uzak kalmış durumdadır. Ne yazık ki kültürel akademilerin birçoğu Anadolu’nun talibi olmaktan uzaklaşmış üniversite bünyelerinde kadro peşinde koşmaktan gayrı faaliyeti bulunmayan insanlarla dolmaktadır.

Bin laf edeceğine bir misal ver demişler. Birkaç yıl önce İzmir’e  Yunanistan’dan bir etnomüzikoloji ekibi gelir ve bölgenin halk oyunları hocaları ile irtibata geçerler. Görüşülen hocalara bir teklifte bulunurlar. Bu teklif yunan köylerinden bir tanesinin tüm nüfusuna zeybek öğretme karşılığında yüksek bir ücret almak gibi cazip bir tekliftir. Gelin görün ki hocalar bu işe yanaşmaz. Çare yok başka bir yöre denenecektir. Ve Karadenize gelip bir Horon eğitmeni bulurlar. Bu defaki hoca bahis konusu olan teklifi kabul buyurup Yunanistan’da sözü edilen köye eğitim vermeye gider. Eğitim verilir teşekkürler edilir. Hoca ücretini almış memleketine dönmüştür. Aradan bir zaman geçer. Ertesi yıl Atina olimpiyatları Horon ile açılır. Bu alışılagelmedik bir durumdur. Herkesin merak ettiği bu muhteşem folklorik dans kimindir, nerenindir? diye sorulunca; bu bizim geleneksel oyunumuzdur bakın falanca köyümüzde yaşlısı genci tüm insanlar bu oyunu oynuyor diye örnek gösterilir…

Derdim müziğe ve kültüre milliyet gömleğini giydirmek değil. Hiçbir enstrümanın milliyeti, hiçbir şiirin memleketi yoktur, o güzel gönüllerin misafiridir diye düşünenlerdenim. Fakat coğrafyaların hakkına tecavüz edilmesine de hiçbir vicdanı çalışır insanın razı geleceğine inanmak istemiyorum. Velhasıl Anadolu’ya sahip çıkınız dostlar. Ondan başka neyimiz var ki?