AĞIZ-BURUN değil DİLiskelesi

AĞIZ-BURUN değil DİLiskelesi
Bir onur mücadelesi veriyorlar, geçtiğimiz yıl Kocaeli’nin en iyisi oldular, bu yıl BAL’da mücadele ediyorlar.
Zengin evin, fakir çocuğu Diliskelesispor, bu onurlu mücadelesini, bu yıl da sürdürüyor.
Fena başlamadılar, penaltıdan yedikleri golle Gebzespor’a mağlup oldular, başka da mağlubiyetleri yok.
BAL, profesyonel lig ile amatör lig arasına sıkışmış, Federasyon’un keyfi uygulamaları ile tadı-tuzu iyice kaçmış bir lig.
Ama her şeye rağmen belli bir kalitesi olan, bu ligde tutunmak için ciddi harcamalar gereken bir lig.
Öncelikli olarak tesis gerekli, sonra belli kalitenin üzerinde oyuncularla oynanan bir lig, bu ligde tutunmak için ortalama on milyon liralık bütçeler gerekli, şampiyonluk içinse bu rakam üçe katlanır.
Diliskelesispor, bölgenin çocukları ile Kocaeli şampiyonluğuna koşarken de, ağız-burun yapan çoktu.
Oyuncu grubu da onlara göre yetersizdi, teknik patronluk koltuğunda oturan Bedrettin Şimşek, Şifo Mehmet de yetersizdi(!).
Hep bir kulis, hep bir memnuniyetsizlik, hep bir altını oyma vardı, ama tüm bunlara rağmen aslan yürekli bu çocuklar ve başlarında ki hocaları başardı, Diliskelesispor’u Kocaeli’nin zirvesine taşıdılar, İlçe tarihinde bir ilki yaşattılar.
Başarıları Kocaeli’nin her yerinden taktir görüyorken, Dilovası’nda ciddi bir direnç görüyorlar, tesisleri henüz tamamlanmadı, kısıtlı bütçeyle kurdukları takımlarına ödemeler düzenli yapılmıyor, maçlarında bile başarıyı isteyenler kadar, başarısızlığını isteyenleri görebiliyorsunuz.
Pazar günü oynadıkları Keşanspor maçını izledim, o ağız-burun kıvırdığınız, genç teknik adamlar, öyle karakterli bir takım kurmuşlar ki, aslanlar gibi direnen ve mücadele eden bir ruh yakalamışlar.
16 kişi görev aldı, giren-çıkan fark etmiyor, forma şansı bulan, yüreğini ortaya koyarak, mücadele ediyor.
Öyle, skoru korumak, oyunu soğutmak, sakatlık numarası, ağırdan almak…futbolun içiresinde ki ‘doğal’ karşılanan çirkinliklerle de işleri yok, futbolu futbol gibi oynamak adına son saniyeye kadar mücadele veriyorlar, bu mücadelelerinin karşılığını da Keşan karşısında 3 puan olarak aldılar.
Tribünde bazı yüzleri gördüm, Dilovası’nın sözde spor adamları!..Takımın galibiyetinden rahatsız olan tipleri gördüm, üzücü, kent adına üzücü, futbol adına, Dilovası’nın gençleri adına üzücü.
Gençlik Spor Müdürü ile, İlçe Başkanları, Muhtarları ile bir aile olmuşlar, kulüp Başkanı takımın ağabeyi gibi değer bulmuş, Diliskelesi’nin maçları, İlçe’ye farklı bir hava, farklı bir renk katıyor.
Dilovası’nın dışarıya açılan yüzüdür Diliskelesispor, BAL’ın bile üstünü taşıyacak potansiyele sahip bir ekip, ama önce Dilovası takımını benimseyip, sahip çıkmalı.
Bugün hala Dilovası’nın temsilcisinin tesisi yoksa, Cemil Yaman’ın başkanlığı döneminde yapılmış Tavşancıl’da ki bina, harabeye dönüştürülmüşken, Diliskelespor için restorasyonu yapıldı, mekruh bina değere bindi, paylaşılamıyor.
Dilovası için bardağın boş tarafına bakmayı bırakma zamanı, takıma ağız-burun yapıp durdunuz, hocaları, oyuncuları beğenmediniz, şimdi de bilinçli olarak, ortak bir elle, takımın tesisi olmaması için, başarısını gölgelemek için çaba harcıyorsunuz, yapmayın bunu, şimdi bir olma, birlik olma zamanı, Dilovası, bir bütün olabilirse, Diliskelesispor daha çok önemli işler başarır.
Bu birlikteliği hemen bugün sağlamak ve hep birlikte bayrağı daha yukarı taşımak gerek, Dilovası’nın buna güce de var, Dilovası’nda bu sağlam karakter de var, mesele harekete geçirmekte…